คำตอบจากการวิจัยที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ชี้ว่า สามารถมีอิทธิพลต่อทุกสิ่งตั้งแต่ความโน้มเอียงของบุคคลไปจนถึงโรคเบาหวาน โรคหัวใจ และภาวะซึมเศร้า ไปจนถึงเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการใช้ยา แต่ต่างจากการตรวจเลือดเป็นประจำสำหรับระดับคอเลสเตอรอลและฮอร์โมน ไม่มีวิธีง่ายๆ ในการวัดจังหวะชีวิตชีวาของแต่ละบุคคลได้อย่างแม่นยำ

งานวิจัยใหม่ของ CU Boulder ซึ่งตีพิมพ์ในวารสาร Journal of Biological Rhythmsชี้ว่าวันนั้นอาจมาในอนาคตอันใกล้ ผลการศึกษาพบว่า เป็นไปได้ที่จะกำหนดเวลาของนาฬิกาชีวิตหรือนาฬิกาชีวภาพภายในของบุคคล โดยการวิเคราะห์การรวมกันของโมเลกุลในการดึงเลือดเพียงครั้งเดียว

“ถ้าเราสามารถเข้าใจนาฬิกาชีวิตของแต่ละคน เราก็สามารถกำหนดช่วงเวลาที่เหมาะสมของวันสำหรับพวกเขาในการรับประทานอาหาร ออกกำลังกาย หรือรับประทานยา” คริสโตเฟอร์ เดปเนอร์ ผู้เขียนอาวุโส ซึ่งทำการศึกษาในขณะที่ผู้ช่วยศาสตราจารย์ด้านสรีรวิทยาบูรณาการที่ ซียู โบลเดอร์. "จากมุมมองของยาเฉพาะบุคคล มันอาจเป็นสิ่งแปลกใหม่"

"นาฬิกาหลัก" ส่วนกลางในสมองส่วนที่เรียกว่าไฮโปทาลามัส ช่วยควบคุมวงจร 24 ชั่วโมงของร่างกาย ซึ่งรวมถึงเวลาที่ผู้คนรู้สึกง่วงนอนโดยธรรมชาติในตอนกลางคืนและอยากตื่นนอนตอนเช้า

ผลการศึกษาล่าสุดพบว่าเกือบทุกเนื้อเยื่อหรืออวัยวะในร่างกายมีอุปกรณ์จับเวลาภายในที่ซิงก์กับนาฬิกาหลักนั้น กำหนดเมื่อเราหลั่งฮอร์โมนบางชนิด การทำงานของหัวใจและปอดของเราตลอดทั้งวัน จังหวะการเผาผลาญไขมันของเรา และน้ำตาลและอื่น ๆ

ยีนที่มีการเข้ารหัสโปรตีนมากถึง 82% ซึ่งเป็นเป้าหมายของยาแสดงรูปแบบเวลาตลอด 24 ชั่วโมงของวัน ซึ่งบ่งชี้ว่ายาหลายชนิดอาจทำงานได้ดีขึ้นและให้ผลข้างเคียงน้อยลงหากการบริหารให้เหมาะสม

Ken Wright ผู้ร่วมวิจัยการศึกษา ศาสตราจารย์ด้านสรีรวิทยาเชิงบูรณาการ และผู้อำนวยการห้องปฏิบัติการ Sleep and Chronobiology Laboratory ที่ CU Boulder กล่าวว่า เมื่อจังหวะภายในของเราไม่สอดคล้องกับวัฏจักรการตื่นนอนของเรา ซึ่งสามารถเพิ่มความเสี่ยงต่อโรคต่างๆ ได้

“ถ้าเราต้องการจะกำหนดจังหวะของจังหวะชีวิตของบุคคลนั้นได้ เราต้องรู้ว่าจังหวะนั้นคืออะไร” เขากล่าว "ตอนนี้เรายังไม่มีวิธีง่ายๆ ที่จะทำแบบนั้น"

แม้แต่ในหมู่คนที่มีสุขภาพดี รอบการนอน-ตื่นอาจแตกต่างกันไปสี่ถึงหกชั่วโมง

เพียงแค่ถามใครสักคนว่า "คุณเป็นคนสนุกสนานยามเช้า เป็นนกฮูกกลางคืน หรืออยู่ที่ไหนสักแห่งในระหว่างนั้น" สามารถให้คำแนะนำเกี่ยวกับวัฏจักรชีวิตของบุคคลได้

แต่วิธีเดียวที่จะวัดเวลาของนาฬิกาชีวิตแต่ละวันได้อย่างแม่นยำคือการประเมินเมลาโทนินที่มีแสงน้อย สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการรักษาบุคคลในแสงสลัวและดึงเลือดหรือน้ำลายทุกชั่วโมงเป็นเวลาสูงสุด 24 ชั่วโมงเพื่อวัดเมลาโทนินซึ่งเป็นฮอร์โมนที่ร่างกายเพิ่มขึ้นตามธรรมชาติเพื่อส่งสัญญาณเวลานอนและลดลงเพื่อช่วยปลุกเราให้ตื่น

ในการแสวงหาการทดสอบที่แม่นยำและใช้ได้จริงมากขึ้น Wright และ Depner ได้นำอาสาสมัคร 16 คนมาใช้ชีวิตในห้องทดลองการนอนหลับเป็นเวลา 14 วันภายใต้สภาวะที่มีการควบคุมอย่างเข้มงวด

นอกจากการตรวจเลือดเพื่อหาเมลาโทนินทุกชั่วโมงแล้ว พวกเขายังใช้วิธีการที่เรียกว่า "เมตาบอลิซึม" ซึ่งประเมินระดับของสารเมตาโบไลต์ต่างๆ ประมาณ 4,000 ชนิด (เช่น กรดอะมิโน วิตามิน และกรดไขมันที่เป็นผลพลอยได้จากการเผาผลาญ) ในเลือด

พวกเขาใช้อัลกอริธึมแมชชีนเลิร์นนิงเพื่อกำหนดว่ากลุ่มของเมตาบอลิซึมใดที่เกี่ยวข้องกับนาฬิกาชีวิต ทำให้เกิดลายนิ้วมือระดับโมเลกุลสำหรับช่วงชีวิตแต่ละช่วง

เมื่อพวกเขาพยายามทำนายช่วงชีวิตตามลายนิ้วมือนี้จากการเจาะเลือดเพียงครั้งเดียว การค้นพบของพวกเขาอยู่ภายในเวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงของการทดสอบเมลาโทนินที่ยากขึ้น Depner ซึ่งปัจจุบันเป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์แห่งมหาวิทยาลัย Utah กล่าว

การทดสอบมีความแม่นยำมากขึ้นอย่างมากเมื่อผู้คนได้พักผ่อนอย่างเต็มที่และไม่ได้รับประทานอาหารเมื่อเร็ว ๆ นี้ ซึ่งเป็นข้อกำหนดที่อาจทำให้การทดสอบมีความท้าทายนอกห้องปฏิบัติการ และเพื่อให้เป็นไปได้และมีราคาจับต้องได้ การทดสอบเชิงพาณิชย์อาจจะต้องจำกัดจำนวนเมตาโบไลต์ที่ต้องการ (การทดสอบของพวกเขาแคบลงเหลือ 65)

แต่การศึกษานี้เป็นก้าวแรกที่สำคัญอย่างยิ่ง ไรท์กล่าว

"เราอยู่ในขั้นเริ่มต้นของการพัฒนา biomarkers สำหรับจังหวะ circadian แต่การศึกษาที่มีแนวโน้มนี้แสดงให้เห็นว่าสามารถทำได้"

งานวิจัยอื่น ๆ รวมถึงบางส่วนจากห้องทดลองของ Wright กำลังสำรวจโปรตีโอมิกส์ (มองหาโปรตีนในเลือด) หรือทรานสคริปโตมิกส์ (การวัดการมีอยู่ของกรดไรโบนิวคลีอิกหรืออาร์เอ็นเอ) เพื่อประเมินระยะชีวิต

ในท้ายที่สุด นักวิจัยจินตนาการถึงวันที่ผู้คนสามารถทำการตรวจเลือดเพื่อระบุช่วงชีวิตของพวกเขาได้อย่างแม่นยำ ในระหว่างการออกกำลังกายเป็นประจำ ดังนั้นแพทย์จึงสามารถกำหนดได้ไม่เพียงแค่ว่าต้องทำอะไรแต่เมื่อใด