การศึกษาใหม่ของผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาเศรษฐศาสตร์พบว่ามีสองวงจรชีวิตที่แตกต่างกันของความคิดสร้างสรรค์ วงจรหนึ่งที่เข้าถึงคนบางคนในช่วงเริ่มต้นของอาชีพการงาน และอีกวงจรชีวิตที่มักเกิดขึ้นภายหลังในชีวิต

ในการศึกษานี้ พบจุดสูงสุดในช่วงต้นสำหรับผู้ได้รับรางวัลในช่วงกลางทศวรรษที่ 20 และจุดสูงสุดในภายหลังสำหรับผู้ที่อยู่ในช่วงอายุ 50 กลาง

งานวิจัยนี้สนับสนุนงานก่อนหน้าของผู้เขียนที่พบรูปแบบที่คล้ายคลึงกันในด้านศิลปะและวิทยาศาสตร์อื่นๆ

“เราเชื่อว่าสิ่งที่เราพบในการศึกษานี้ไม่ได้จำกัดอยู่แค่ด้านเศรษฐศาสตร์ แต่สามารถนำไปใช้กับความคิดสร้างสรรค์ในวงกว้างได้” บรูซ ไวน์เบิร์ก ผู้เขียนนำการศึกษาและศาสตราจารย์ด้านเศรษฐศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยแห่งรัฐโอไฮโอกล่าว

"หลายคนเชื่อว่าความคิดสร้างสรรค์เกี่ยวข้องกับเยาวชนโดยเฉพาะ แต่จริงๆ แล้วขึ้นอยู่กับว่าคุณกำลังพูดถึงความคิดสร้างสรรค์ประเภทใด"

Weinberg ได้ทำการศึกษาร่วมกับ David Galenson ศาสตราจารย์ด้านเศรษฐศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยชิคาโก การศึกษาของพวกเขาปรากฏในฉบับพิเศษของวารสารDe เศรษฐศาสตร์

ในการศึกษานี้ ผู้ได้รับรางวัลโนเบลซึ่งทำงานที่ก้าวล้ำที่สุดในช่วงเริ่มต้นอาชีพมักจะเป็นผู้ริเริ่ม "แนวความคิด"

นักประดิษฐ์ประเภทนี้ "คิดนอกกรอบ" ท้าทายภูมิปัญญาดั้งเดิมและมักจะเกิดแนวคิดใหม่ขึ้นมาทันที นักประดิษฐ์แนวความคิดมีแนวโน้มที่จะมีจุดสูงสุดในอาชีพการงาน ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปอยู่ในทฤษฎีที่เป็นที่ยอมรับในสาขานี้ Weinberg กล่าว

แต่เขามีความคิดสร้างสรรค์อีกประเภทหนึ่ง ซึ่งพบได้ในหมู่นักประดิษฐ์ "ทดลอง" นักประดิษฐ์เหล่านี้สะสมความรู้ตลอดอาชีพการงาน และค้นหาวิธีใหม่ๆ ในการวิเคราะห์ ตีความ และสังเคราะห์ข้อมูลดังกล่าวในรูปแบบใหม่ของการทำความเข้าใจ

การลองผิดลองถูกเป็นระยะเวลานานที่จำเป็นสำหรับนวัตกรรมการทดลองที่สำคัญทำให้พวกเขามีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นในช่วงปลายอาชีพของผู้ได้รับรางวัลโนเบล

"ไม่ว่าคุณจะถึงจุดสูงสุดของความคิดสร้างสรรค์ในช่วงต้นหรือปลายอาชีพของคุณขึ้นอยู่กับว่าคุณมีแนวทางแนวคิดหรือการทดลอง" Weinberg กล่าว

นักวิจัยได้ใช้แนวทางเชิงประจักษ์ที่แปลกใหม่ในการศึกษานี้ ซึ่งเกี่ยวข้องกับผู้ได้รับรางวัล 31 ราย พวกเขาจัดรายชื่อผู้ได้รับรางวัลจากการทดลองมากที่สุดไปจนถึงแนวความคิดมากที่สุด

การจัดอันดับนี้พิจารณาจากลักษณะเฉพาะเจาะจงและวัตถุประสงค์ของงานที่สำคัญที่สุดชิ้นเดียวของผู้ได้รับรางวัลที่บ่งบอกถึงแนวทางแนวคิดหรือการทดลอง

ตัวอย่างเช่น นักเศรษฐศาสตร์แนวความคิดมักจะใช้สมมติฐาน การพิสูจน์ และสมการ และมีภาคผนวกทางคณิตศาสตร์หรือบทนำในบทความ

นักเศรษฐศาสตร์เชิงทดลองอาศัยการอนุมานโดยตรงจากข้อเท็จจริง ดังนั้นเอกสารของพวกเขาจึงมักจะมีการอ้างอิงถึงรายการที่เฉพาะเจาะจงมากขึ้น เช่น สถานที่ ช่วงเวลา และอุตสาหกรรมหรือสินค้าโภคภัณฑ์

หลังจากจัดประเภทผู้ได้รับรางวัลแล้ว นักวิจัยได้กำหนดอายุที่ผู้ได้รับรางวัลแต่ละรายมีส่วนสนับสนุนด้านเศรษฐศาสตร์ที่สำคัญที่สุด และสามารถพิจารณาได้ถึงจุดสูงสุดของความคิดสร้างสรรค์

พวกเขาทำสิ่งนี้ผ่านแบบแผนว่านักวิชาการประเมินคุณค่าและอิทธิพลของรายงานการวิจัยอย่างไร กระดาษมีอิทธิพลมากกว่าในสาขานี้เมื่อนักวิทยาศาสตร์คนอื่นกล่าวถึงหรืออ้างถึงบทความในงานของตนเอง ดังนั้น ยิ่งเอกสารอ้างอิงมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีอิทธิพลมากขึ้นเท่านั้น

Weinberg และ Galenson ใช้วิธีการที่แตกต่างกันสองวิธีในการคำนวณว่าผู้ได้รับรางวัลถูกอ้างถึงในวัยใดบ่อยที่สุด และด้วยเหตุนี้จึงอยู่ที่จุดสูงสุดของความคิดสร้างสรรค์

ทั้งสองวิธีพบว่าผู้ได้รับรางวัลแนวความคิดมีจุดสูงสุดเมื่ออายุประมาณ 29 หรือ 25 ปี ผู้ได้รับรางวัลจากการทดลองถึงจุดสูงสุดเมื่ออายุมากขึ้นเป็นสองเท่า โดยอยู่ที่ประมาณ 57 วิธีในวิธีหนึ่งหรือช่วงกลางทศวรรษที่ 50 ในอีกวิธีหนึ่ง

งานวิจัยอื่นๆ ส่วนใหญ่ในหัวข้อนี้ได้ศึกษาความแตกต่างในยุคสูงสุดของความคิดสร้างสรรค์ระหว่างสาขาวิชาต่างๆ เช่น ฟิสิกส์กับวิทยาศาสตร์การแพทย์ การศึกษาเหล่านี้มักพบความแตกต่างเล็กน้อยในสาขาวิชาต่างๆ โดยมีความคิดสร้างสรรค์สูงสุดในช่วงกลางทศวรรษที่ 30 ถึงต้นทศวรรษ 40 ในสาขาวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่

"การศึกษาเหล่านี้ระบุถึงความแตกต่างในจุดสูงสุดที่สร้างสรรค์กับธรรมชาติของสาขาวิทยาศาสตร์เอง ไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ที่ทำงาน" Weinberg กล่าว

"การวิจัยของเราชี้ให้เห็นมากกว่าว่าเมื่อคุณมีความคิดสร้างสรรค์มากที่สุดนั้นไม่ได้ผลจากสาขาวิทยาศาสตร์ที่คุณอยู่ และเกี่ยวกับวิธีที่คุณเข้าใกล้งานที่คุณทำมากกว่า"

นักวิจัยได้รับทุนสนับสนุนจากมูลนิธิวิทยาศาสตร์แห่งชาติ สถาบันผู้สูงอายุแห่งชาติ สำนักงานวิจัยพฤติกรรมและสังคมศาสตร์ของสถาบันสุขภาพแห่งชาติ และมูลนิธิ Ewing Marion Kauffman และ Alfred P. Sloan

De Economistฉบับพิเศษที่มีการศึกษาครั้งนี้เป็นการฉลองรางวัลโนเบลสาขาเศรษฐศาสตร์ครั้งแรกในปี 1969 หนึ่งในผู้รับคือ Jan Tinbergen นักเศรษฐศาสตร์ชาวดัตช์